از یادم میری

من از هزار سال خستگی،از کنج زندون اومدم

دلم کویر غربته،به عشق بارون اومدم

غرور تیکه تیکه ام و میخوام که مرهم بذارم

غصه های یه عمرمو رو دوش عالم بذارم

من پی دست پاک میام،غبار قلب پیرمو پاک کنه

 و  رها کنه رویاهای اسیرمو

میخوام که از یاد ببرم هرچی ازم گرفته شد

میخوام فراموش بکنم هرچی رشتم پنبه شد...

خنده تلخ آدما همیشه از دلخوشی نیست

گاهی شکستن دلی کمتر از آدمکشی نیست

گاهی دل اینقد تنگ میشه که گریه هم کم میاره

یه حرف خیلی ساده هم گاهی چقد غم میاره